35 yıl sınıf öğretmenliği yaptığım ve mesleğime ileri derecede tutkun olduğum için, yıllar süren çalışma ve sosyal laboratuarda gözlemlediğim bilgi, beceri, gözlem ve yorumlarımı siz değerli öğretmen kardeşlerimle paylaşmak istiyorum.
Yazılarıma göstermiş olduğunuz ilgi ve alaka beni sizlere manevi katkıda bulunmaya teşvik ediyor.
Ayrıca yorumda bulunan arkadaşlara da zahmetlerinden dolayı müteşekkirim.
Son yıllarda VELİLER ve ÖĞRETMENLER akademik başarıya odaklanmakta, çocuklarını yalnızca okul başarısı açısından değerlendirmekteler.
Çocuklar, yalnızca okulda anlatılan bilgileri kafalarına soktukları kadar varlar.
Aldıkları notları kişiliklerinin tamamıyla özdeşleştiriyorlar.
Her ne kadar bunu tam olarak ifade edemeseler de tüm varlıklarının böyle değerlendirilmesinden dolayı oldukça rahatsız, ne yapacaklarını bilmez bir durumdalar.
Tam anlamıyla depresyon havası içindeler.
Artık tüm çocuklar şunu biliyorlar ki; okul onlara yetmiyor, onları doyurmuyor, desteklemiyor ve onların varoluşlarına bir katkıda bulunmuyor.
Böylelikle varoluşlarının kaynağı olan duygusal yanları, duygusal zekâları bir anlamda yok oluyor.
Bu genellemeyi test etmek için, kendi çocuğunuza veya çevrenizdeki çocuklara şu soruyu sorun:
"Annen baban veya öğretmenlerin senden ne bekliyor?"
Alacağınız cevap muhtemelen:
"Derslerime çalışmamı, sınıfımı geçmemi, uslu olmamı" olacaktır.
Duygusal zekâ, üstün zekâlı çocuklarda daha fazla gelişme meyli göstermekle birlikte verilecek eğitimle duygusal zekânın tüm çocuklarda gelişiminin sağlanması mümkündür.
Bunun yanında ne kadar zeki olursa olsunlar bazen bu çocukların duygusal zekâ gelişimlerinde çok da geri kaldıklarını görmüşsünüzdür.
Ben öğretmenliğimin şu son yıllarını kendi çapımda yeni projeler üretip uygulayarak değerlendiriyorum.
Bu konuda e-posta ile benimle "okul hayatı ve hayat okulu" hakkında iletişim kurabilirsiniz.
Periyodik olarak bu siteye yazılar göndereceğim. İnşallah istifade edersiniz.
Hepinize 2006-2007 öğretim yılında başarılar dilerim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder