Affetme üzerine düşünce egzersizleri
Öğretmenler öğrenciler için, ana babalar çocukları için, dostlar arkadaşları için güçlü bir hayat bağı olabilmelidir. Bütün haklarını kanunun en üst ceza sınırından yana kullanan bir hâkimin karşısında olmayı kim ister?
Teknoloji harikası teşhis ve tedavi araçları ile donatılmış ama hekimlerinin, hastalanmalarında kusurlu buldukları hastalarını ölüme terk ettikleri bir hastanede tedavi olmayı kim ister?
Hepimizin merhamete, şefkate ve sevgiye ihtiyacı vardır. İnsanlığın dün de bunlara ihtiyacı vardı, yarın da olacaktır.
Hayatı yaşanılır yapan, ampullerden yayılan ışıktan önce gönüllerden yayılan ışıktır. İlkinin olmadığı zamanlarda insanlar yaşayabilmişlerdir. Ama ikincisinin yokluğunda kimse yaşayamaz. Öyle hatalar yaparız ki bizi bu açmazdan kurtarabilecek olan hazineler, unvanlar, taçlar, tahtlar değil; insanca bir anlayıştır.
Bir insanı hayata bağlayabilecek biricik bağ, bazen yürekten kopup gelecek bir iki kelime, bir tebesssüm, şefkat yüklü bir dokunuştur. İnsanların her hatası cezalandırılsaydı kaçımız şu anada mutlu olduğumuz yerde bulunabilirdik.
Affetme köprüleri hep yıkılsaydı karşı kıyılara nasıl varırdık? Hiçbir kimsenin kalbi sizin için çarpmadığı bir hayatın size yaşama sevinci vermeye gücü var mıdır?
Selamlar…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder